دو چیز تو دنیا خیلی به پیشرفت علم کمک کرد:
یکی عمر جاوید که قرنهاست دانشمندا میخوان بهش برسن و اون یکی کیمیاست که یه دانشمندای دیگه ای در همون قرنها دنبالش بودن که به هرچی بزنن طلا بشه...
شاید به نظر نیاد که این دو چه تحولاتی را در علم زیست شناسی و شیمی ایجاد کردند و به هوای اینا چه کشفای عظیمی انجام شده.
راستش خیلیا تو این دنیا به هردوش رسیدن ولی حیف که بعد از مرگشون!!!!
مثلاْ ونگوگ در فقر مرد. حالا ببین کاراشو چند میخرن!!
شاید حق آدما اینه که موقعی که هستن تحویلشون گرفت.
در ضمن...
کسایی که میمیرن در دو حال فراموش نمیشن: یا خیلی خوبن یا خیلی بد و خونخوار
جالبیش اینجاست که بداش معروف تر میشن...
چرا؟
سلام.......متن جالبی بود......موفق باشی......به منم سر بزن.......بازم میام
آدمها چشم ندارند همدیگر رو ببینند حتی اونهایی که هزارو یک ادعای انسان دوستی دارند ... برای همین هست وقتی زنده هستی اگر خیلی کارت درست باشه اغلب نمیتونی خودت رو نشون بدی چون دیگران از بزرگ شدن تو میترسند. اما بعد از مرگ نه خیال همه راحت هست و تازه از کارهاُ نوشته ها و .... تو استفاده میکنند تا خودشون به جایی برسند. چون دیگه تو نیستی که سد راه اونها بشی و .... واقعا عجب موجوداتی هستیم. حتم دارم حالا یکی میاد و مینویسه - (اصلا؛ اینجور نیست انسانهای خوب و پاک هم هستند .....) اما من می گم اغلب اونها هم خورده شیشه دارند...
سلام... چند وقته میام مطالبتو می خوونم... اما هر بار نشده برات کامنت بگذارم... امروز بالاخره تونستم این صفحه می گی رو باز کنم... مرسی بابت حرفهات قشنگن...
عظمت باید در نگاه تو باشد نه در آنچه بدان مینگری.
خیلی چیزا دارم ازتون یاد میگیرم.
. BON COURAGE
امروز یعنی در واقع ۴ روز پیش یکی از همین آدما مرد (حسین پناهی )
کاملا درست میگی چون من الان دنبال کتاباش میگردم
این خیلی واضحه ..چون اصولا ماها همیشه دنبال نکات منفی هم می گردیم تا نکات مثبت..خوبیها رو خیلی زو فراموش میکنیم و بدیها یادمون میمونه..اصلا همین خودم..تا یک حس منفی و یک دانسته نه چندان خوشایند رو درباره یک دوست و همکار قدیمی فهمیدم ....تمام روزهای خوب و همراهیا رو فراموش کردم ....... پیغام دریافت شد آقا پویا !! این بار از طرف من !
سلام. وبلاگ زیبایی داری ... موفق باشی... به منم سر بزن
داستان از این قراره که حتی دانشمندا با اون همه علم شاید یادشون رفته که هر چیزی مه در عالم وجود داره دارای یک آستانه مشخص و میرایی هستش. شاید قرار نباشه انسان برای همیشه عمر کنه. مسلما رفتن بعضی از اوقات هم بهتره و هم به تعادل کمک میکنه ... بعضی وقتها رفتن به موقع باعث جلوگیری از اتفاقات بدتر میشه ... و بعضی وفتها هم رفتن تازه به اتفافها معنی میده.